I’m a dreamer

یه ویژگی بارزی همیشه با شخصیت من عجین شده بود و اونم بلند پروازیه. همیشه وقتی عاشق یه چیزی میشم به ته تهش فکر میکنم، به بالاترین نقطه اش و به کمتر از اون راضی نمیشم.

از همون بچگی که عاشق نجوم بودم و میخواستم برم ناسا

تا نوجوونیم که هفته ای ۲۰ تا ۳۰ ساعت با تمرین خودم رو پاره میکردم به امید تیم ملی و طلای جهانی

تا الان که تا پام رو هیمالیا نزارم آروم نمیشم. 

با اقا کاوه که رفته بودیم آهار به سیچال وقتی رو ارتفاع بودیم بهم گفت دخترهای همسن تو دارن الکی واسه خودشون میچرخن و اون وقت تو اینجا واستادی، خیلی اراده میخواد، به خودت افتخار کن.

و بهم میگفت شک ندارم تو یه کوهنورد قدر میشی. امیدوارم راست بگه. 

راستش هیچ وقت از ادم عادی بودن خوشم نمیومد. نه که الکی بخوام خاص باشم ولی زندگی روتین و روزمره برام کسل کننده است. همیشه دلم چالش میخواست. این حس هم هر سال تو من تشدید میشه. احتمالا به جایی برسه که دیگه یک جا زندگی کردن هم برام خسته کننده شه و کوله ام رو بردارم و تو کشورهای آسیا شرقی بگردم. دلم میخواد به چیزی تعلق نداشته باشم حتی به مکان خاصی. هدف اصلیم هیچ ربطی به این زندگی مادی و متعلقاتش نداره اما از این مسیری که توش قرار گرفتم خوشحالم و میخوام تا هرجا که سرنوشت مجال میده ماجراجویی کنم.