من واقعی

تو چرا درونت شبیه ظاهرت نیست؟

این جمله خیلی آشناست. تقریبا هروقت کسی شروع به شناخت من میکنه، این جمله رو به زبون

میاره. راست هم میگن. اصلا شاید من دوتا شخصیت دارم و خیلی وقت ها نمیدونم کدوم من واقعیه.

یه شخصیت آروم دارم که همه منو با این شخصیت میشناسن. درواقع تظاهر هم نمیکنم. ولی تو

تنهایی خودم و در درونم یه ادم دیگه هستم. یه ادم سرکش و مبارزه طلب که با ظاهر ارومم در تضاده.

در واقع فقط تو درونمه. کم پیش میاد کسی متوجهش بشه. فکر کنم به خاطر همین از سیزده سالگی

متال گوش میدادم. این نوع موسیقی این وجه از شخصیتم رو بیدار میکنه. شاید رزمی هم همین کارو

میکنه، نمیدونم. یه دنیای ناشناخته درونم هست که بعضی وقت ها مشتاقم در رو به روش باز کنم و

بعضی وقت ها ازش میترسم. میدونی دلم نمیخواد اینارو به کسی بگم. حتی به نزدیک ترین افراد

زندگیم. دوست ندارم خودمو به کسایی توضیح بدم که نمیتونن درک کنن. این چیزها به میزان شناخت

و صمیمیت ربطی نداره. باید از جنس اون ادم باشی تا بفهمیش. پس ترجیح میدم تو درونم بمونه...